U Be­o­gra­du je 13. mar­ta 2016. go­di­ne umro i sa­hra­njen Slo­bo­dan San­dić, di­plo­mi­ra­ni prav­nik, ri­jet­ko uman, sta­lo­žen i po­sto­jan čo­vjek. Ro­đen je u slo­bo­dar­skom Bo­bo­vu, naj­vi­so­či­jem plje­valj­skom se­lu gdje su se od­u­vi­jek ra­đa­li raz­bo­ri­ti, slo­bo­do­um­ni i hra­bri lju­di čvr­ste vo­lje i ener­gi­je. Od­ra­stao je u broj­noj tra­di­ci­o­nal­noj pa­tri­jar­hal­noj srp­skoj po­ro­di­ci sa tri bra­ta i dvi­je se­stre. Uslo­vi u ko­ji­ma je ro­đen i od­ra­stao i po­ro­dič­no vas­pi­ta­nje na­u­či­li su ga od ma­lih no­gu da se bo­ri sa pri­ro­dom, da ži­vi od svog imet­ka, da se sa­mo svo­jim ra­dom i tru­dom pro­bi­ja kroz ži­vot i da se uvi­jek i iz­nad sve­ga dr­ži da­te ri­je­či. Pri­rod­na in­te­li­gen­ci­ja i mar­lji­vost omo­gu­ći­li su mu da sa la­ko­ćom za­vr­ša­va ško­le, prav­ne stu­di­je i pra­vo­sud­ni is­pit i da uvi­jek bu­de is­tak­nu­ti pri­mje­ran đak u osnov­noj ško­li u rod­nom Bo­bo­vu, sta­roj do­broj osmo­go­di­šnjoj gim­na­zi­ji u Plje­vlji­ma ko­ju je za­vr­šio škol­ske 1957/58. go­di­ne i Prav­ni fa­kul­tet u Be­o­gra­du, gdje je bio je­dan od naj­bo­ljih stu­de­na­ta u svo­joj ge­ne­ra­ci­ji. I da­nas se, po­sli­je vi­še od po­la vi­je­ka, đa­ci plje­valj­ske gim­na­zi­je sje­ća­ju da je Slo­bo­dan San­dić po­sli­je pre­da­va­nja pro­fe­so­ra sa la­ko­ćom re­pro­du­ko­vao svo nji­ho­vo iz­go­vo­re­no gra­di­vo i da je bez te­ško­ća mo­gao da sa ra­zu­mi­je­va­njem za­pam­ti i bez ijed­ne gre­ške pre­ne­se ci­je­le stra­ni­ce tek­sta iz škol­skih knji­ga.
Rad­ni vi­jek je za­po­čeo u rod­nim Plje­vlji­ma, u SO Plje­vlja, gdje je, kao prav­nik, za­pa­že­no ra­dio ne­ko­li­ko go­di­na. Že­lja da u ži­vo­tu uči­ni ne­što vi­še od­ve­la ga je pr­vo u Ba­to­či­nu, ta­ko­đe u Skup­šti­nu op­šti­ne gdje je krat­ko ra­dio, po­tom je do­šao u Be­o­grad, gdje je bio is­tak­nu­ti i ci­je­nje­ni prav­nik i pri­vred­nik: ru­ko­vo­di­lac u pred­u­ze­ću „Je­din­stvo”, su­di­ja u Su­du udru­že­nog ra­da, di­rek­tor prav­nih i op­štih po­slo­va u ve­li­kom si­ste­mu „Uni­ver­zal”, uspje­šni i tra­že­ni advo­kat ko­ji je ri­jet­ko gu­bio spo­ro­ve ko­je je za­stu­pao pred su­dom.
Ono što ga od­li­ku­je kao lič­nost i po če­mu je po­znat kao iz­u­zet­ni pam­ti­ša i vje­ran pre­no­si­lac tra­di­ci­je i broj­nih do­ga­đa­ja i zbi­va­nja iz bur­ne plje­valj­ske pro­šlo­sti su osvr­ti: po­čev od do­ga­đa­ja iz vre­me­na tur­ske upra­ve, oslo­bo­di­lač­kih bu­na i ra­to­va (Ba­bin­sko-bo­bov­ske bu­ne 1875; Ra­o­nič­ke bu­ne iz 1903, Bal­kan­skih i svjet­skih ra­to­va) i po­sli­je­rat­nih zbi­va­nja i te­ško­ća. Nje­go­va ži­va i upe­ča­tlji­va ka­zi­va­nja po­mo­gla su da se na osno­vu na­rod­nog i nje­go­vog pam­će­nja ja­sni­je i tač­ni­je sa­gle­da­ju, ra­zu­mi­je­ju i opi­šu ne­ki do­ga­đa­ji i lič­no­sti, ko­je su te do­ga­đa­je po­kre­ta­le i no­si­le.
Po­seb­no je zna­čaj­na nje­go­va vi­še­de­ce­nij­ska ak­tiv­nost u Udru­že­nju Plje­vlja­ka u Be­o­gra­du (bio je je­dan od osni­va­ča) i za­vi­čaj­nih udru­že­nja iz Cr­ne Go­re u pre­sto­nom gra­du u to­ku raz­bi­ja­nja ju­go­slo­ven­ske dr­ža­ve i na­sil­nog ras­tu­ra­nja SR Ju­go­sla­vi­je mi­mo vo­lje na­ro­da. Kao sin slo­bo­dar­skog Bo­bo­va, Plje­va­lja i za­vi­čaj­ne Cr­ne Go­re ne­po­gre­ši­vo je pr­o­cje­nji­vao i uka­zi­vao ku­da vo­de i če­mu slu­ži ru­še­nje pr­vo ve­li­ke otadž­bi­ne i po­tom po slič­nom sce­na­ri­ju dr­žav­ne za­jed­ni­ce Sr­bi­je i Cr­ne Go­re.
Sa su­pru­gom Kse­ni­jom, su­di­jom Vr­hov­nog su­da Sr­bi­je, ro­di­telj je tro­je dje­ce i djed če­tvo­ro unu­ča­di. Slo­bo­dan San­dić osta­će upam­ćen kao is­tak­nu­ti pam­ti­ša svo­ga vre­me­na i pro­sto­ra, ču­var na­rod­ne tra­di­ci­je i obi­ča­ja. Lič­nost za uva­ža­va­nje i po­što­va­nje.
Mi­lić F. Pe­tro­vić, isto­ri­čar, za­po­slen u Ar­hi­vu Ju­go­sla­vi­je